Polskie Minibrowary.pl

Do tej pory starałem się nie umieszczać relacji z zagranicznych piwnych wojaży (np. Amsterdam czy Ryga) bo to witryna o polskich browarach, a tworzenie wyspecjalizowanej czwartej strony (są jeszcze Piwne Czechy i Piwna Praha) byłoby już zadaniem ponad moje siły. Jednak dla USA robię wyjątek, bo to co tam zobaczyłem stanowi wzorzec rozwoju dla małych polskich browarów i całego rynku piwnego. W połowie października 2013 r. miałem przyjemność odwiedzić Waszyngton DC i tamtejsze lokale, browary restauracyjne oraz rzemieślnicze. Tamtejsza scena rzemieślnicza okazała się bardzo prężna, a moim przewodnikiem w tym zakresie była witryna dcbeer.com. Z uwagi na wielkość materiału postanowiłem podzielić go na trzy części. Zatem dziś część pierwsza – lokale z dobrym piwem.

Pierwsza charakterystyczna sprawa związana z lokalami – właściwie wszędzie w dni powszednie mniej więcej w godzinach 16-19 obowiązują happy hour, kiedy to piwo tanieje o ok. 1/3 ceny. Dzięki temu można prosto po wyjściu z pracy iść na piwo i wrócić o ludzkiej porze do domu. Sprawa kolejna to sprawdzanie pełnoletności. Do niektórych miejsc wejść można tylko po okazaniu dokumentu, w innych papier pokazujemy dopiero przy zamówieniu piwa. A w niektórych barmani odpuszczają tę procedurę, wnioskując widocznie z naszego wyglądu o słusznie zaawansowanym wieku. Sprawa trzecia – w większości miejsc nad barem wiszą wielkie ekrany, na których pokazywane są przeważnie zawody sportowe. Nieraz jest okazja oglądania poszczególnych lig w tym samym czasie – NHL, NFL, NBA i MLB! Telewizory mają wyłączony dźwięk po to, by dać upust dynamicznej muzie płynącej z głośników. W większości nie są to więc miejsca dla lubiących kontemplować piwo w ciszy! Kwestia cen – podawane są one bez podatku stanowego więc do rachunku należy doliczyć 6%. Dobrze widziane są też tipy dla barmanów (spójrzcie na komentarz od dcbeer.com w tej sprawie). Last but not least – pojemność. Tu nie ma czegoś takiego jak małe piwo. Obowiązuje pinta amerykańska (16 fl oz=0,473 l), mocniejsze piwa (od ok. 8% alk.) serwowane są w mniejszej pojemności (12 fl oz). Zamiast małego piwa często oferowane są sample (4 fl oz) lub ich zestawy więc to też jest dobry sposób na przeprowadzenie degustacji.

Zaczynamy od położonego w samym centrum Waszyngtonu Iron Horse. Jest tu 19 nalewaków i dopiero przy drugiej wizycie zauważyłem, że w lokalu jest jeszcze dolny poziom z dwoma kolejnymi barami. Leje się z nich jednak ten sam asortyment co na górze. Iron Horse jest jedynym miejscem, kiedy happy hour przedłużony jest także na weekend! Czasem dostępne jest piwo dnia w dobrej cenie, ja załapałem się na wyśmienite Freedom IPA z Natty Greene’s za 4 USD. W weekend tłumy ludzi, głośno i gwarno, w pozostałe dni trochę spokojniej.

Idąc na północ tą samą siódmą ulicą natrafimy na RFD, który ma przeszło 30 lanych piw plus lodówki z butelkami i puszkami. Tutaj niestety happy hour obowiązuje tylko na wybrane piwa puszkowe, wśród których nie znalazłem nic interesującego. Zamówiony Warlock American Imperial Stout z Sothern Tier smakował imbirowo-owocowo i dziwnie wodniście jak na 8,6%. Szybko więc przeniosłem się w inne miejsce.

W DC mówią, że Smoke and Barrel jest najlepszym lokalem jeśli chodzi o rzemieślników. Udało mi się odwiedzić go w środę, kiedy to w happy hour ceny wszystkich piw spadają o połowę. Nie było szans, by spróbować wszystkich 24 rarytasów dostępnych z beczki. Ale Rhye IPA ze Smuttynose oraz American Imperial Pumpkin Ale (Great’er Pumpkin z Heavy Seas) były rewelacyjne. Z kolei Nelson the Impaler z Iron Fist nie dość, że nie okazał walorów odmiany Nelson Sauvin, to w ogóle chmielu w nim było jak na lekarstwo. Jeszcze lepiej, to było jedyne piwo spróbowane podczas tej podróży, które miało wyczuwalny diacetyl! Smoke and Barrel to miejsce trochę oddalone od centrum, położone w pobliżu Columbia Heights, jednak zdecydowanie warto nadłożyć drogi, szczególnie w środy! Wspomnieć trzeba, że lokal ma dwa poziomy – dolny z telewizorami i różnymi rodzajami ‚gier i zabaw’, drugi to tylko drewno i piwo, w sam raz dla maniaków degustacji.

Okolica Dupont Circle obfituje w sporo ciekawych lokali, niestety ograniczenia czasowe pozwoliły mi być tylko w dwóch. The Big Hunt w czasie happy hour oferuje chyba najtańsze piwo rzemieślnicze w mieście – za niezłą pszenicę (pytają czy podać z cytryną czy nie!) oraz amber bocka skasowali mnie jakieś 2,5 USD od sztuki. To nie miejsce dla mięczaków – w lokalu unosi się smrodek rozlanego piwa, a z głośników nadaje muza w stylu Queens of the Stone Age. Nalewaków trzydzieści.

Ci co lubią trochę bardziej nowoczesne wnętrza, dobrze poczują się w pobliskim GBD. Napiłem się tu bardzo dobrego, aczkolwiek pojemnościowo trochę skąpszego niż serwowane standardowo, Hop Dog Fresh Hop Pale Ale z Laughing Dog. Dla mnie to była wzorcowa APA o wyrazistym aromacie i idealnie wyważonej goryczce. Na dokładkę otrzymałem sampla Wookey Jacka z browaru Firestone Walker. Jego intensywny, iglasty aromat był uderzający, a wręcz odurzający.

Jeśli nie wyobrażacie sobie piwnej nasiadówki bez świeżo wypieczonej pizzy, rozwiązaniem jest Pizzeria/Birreria Paradiso. W DC są trzy lokalizacje, ja odwiedziłem tą w Alexandrii (Old Town). Oprócz 14 piw z nalewaka jest tu też mnóstwo butelkowych. Mnie zainteresowała oferta miejscowego browaru Port City, którego butelki dostępne były w jednakowej cenie 3 USD. Ich porter (7,5% alk) to jeden z lepszych porterów jakie piłem, w aromacie zbliżony do ‚bałtyka’ natomiast w smaku bardziej podchodził po robust. Tak czy inaczej, wyśmienity. Ich pozostałe piwa trzymają dobry poziom, choć na IPA nie starczyło już czasu…

Gdy przyjdzie czas pożegnania z DC, nie traćcie ducha! Old Dominion Brewing na Dulles International Airport daje możliwość utrwalenia pozytywnych wrażeń – świetny Oak Barrel Stout w cenie 7 USD to naprawdę nie jest zdzierstwo, które zazwyczaj ma miejsce na lotniskach. Wcześniej spróbowana solidna pszenica z Shock Top i rasowe, wyborne Dominion Ale na Kent Goldingu. Akurat w celach aklimatyzacyjnych przy powrocie do Europy…

Z dobrych lokali warto polecić też Meridian Pint czy Scion. Na ich odwiedzenie nie miałem już czasu, gdyż spróbować trzeba było wyrobów miejscowych browarów restauracyjnych, o czym już niedługo w kolejnej części!